شیرین کننده های غیر قندی

سرب از اولین و بدترین شیرین کننده ها می باشد. رمی ها انگور را در ظروف سربی می پختند تا طعم شیرین فلز وارد غذا شود. البته بسیاری به علت استفاده از این روش جان خود را از دست دادند. بومیان آمریکای جنوبی از گیاهی به نام استویا استفاده می کردند که حاوی مواد شیمیایی است که طعم شیرین دارد اما در رودهء انسان هضم نمی شود. این روشهای اولیه برای شیرین کردن غذاها برای جلوگیری از چاقی نبود. بلکه فقط راهی برای شیرین کردن غذا در دنیایی بود که پیدا کردن شکر تصفیه شده آسان نبود.
ساخارین اولین شیرین کنندهء مصنوعی در اواخر قرن 19 شناخته شد. به سرعت شهرت پیدا کرد. مالیات ها باعث بالا نگه داشتن قیمت آن شد و بازار سیاهی برای آن در اروپا شکل گرفت. پس از آن تعداد زیادی از شیرین کننده ها پا به عرصه گذاشتند مانند: سیکلامات- آسپارتام-سوکرالوز که بسیار شیه سوکروز خیلی شیرین است و بسیاری از شیرین کننده های دیگر ربیانا که از گیاهی در آمریکای جنوبی مشتق شده است ولی این مواد نتوانست به کم کردن کالری و تنظیم وزن کمک کنند.آمار در سال 1980 نشان می دهد که استفادهء مرتب از این شیرین کننده های مصنوعی حتی می تواند با تحریک اشتها به جای آنکه مصرف غذا را کاهش دهد باعث تشدید خوردن شود. اخیرا" یک روانشناس علاقمند به اختلالات خوردن به نام گولیدو فرانک برای مقایسه پاسخ مغز به سوکرالوز (شیرین کننده مصنوعی)در مقابل سوکروز (قند موجود در قند وشکر) این دو را به 12 خانم خوراند او غلظت این دو ماده را طوری تنظیم نمود که شیرینی هردو به یک میزان احساس شود و نمونه ها نتوانند بین آن دو فرقی قائل شوند اما وقتی او به پاسخ مغزی آنها توسط تصویر برداری مغزی موسوم به FMRIنگاه کرد تفاوت واضحی را مشاهده کرد.